Anne sevgisizliği vs BFF baba

Selamlar 25 yaşında ailesiyle yaşayan bir kızım. Babam en yakın arkadaşım gibi, onla eğlenerek ve öğrenerek büyüdüm, annemle araları gördüğüm kadarıyla hep iyi, babam çok iyi niyetli sabırlı ve çözüm odaklı biri, ve kendisini gerçekten tanıyor. Severek evlenmişler ama annem benden ötürü bu hayattan pek de memnun değil gibi bir hayat sürüyor. Babamın annem için doğru kişi olduğunu ama annemin babam için doğru kişi olmadığını düşünüyorum.

egom babamla aynı nerdeyse, annemle ortak yönlerimiz de tamamen benim gölge tarafımda olan özelliklerim. (Sinirlenince ağzıma geleni saymam, bağırmam, curse words, bazen gereksiz eleştiriler ve kıskançlıklar)

Annem ne sarılır ne öper, ne ilgi gösterir ne derdimi sorar. Erkek arkadaşlarımı bile hep babamla konuşurum, bir derdim sıkıntım olduğunda hep ona açarım çünkü annem beni hiç dinlemek istemez. Babam da hep der “annen senle bu kadar yakın olmadığı için ben sana daha fazla yakınım diye” ama bu lafı beni üzmez aksine mutlu eder. En büyük idolüm babam. Bu aralar yakını pek görememeye başladı, telefona bakarken uzaklaştırıyor elinden. Bi zaman sonra aynısını refleks olarak kendimin yaptığını da farkettim, hala kopyalıyorum da babamı.

Hiperaktif ve yaramaz bi çocuktum. Ergenliğimde de başına buyruktum, hala da öyleyim. DEHB tanılıyım. Ergenliğimden beri annemle sen beni sevmiyorsun kavgası ederiz, o sevgisiz büyüdüğü için mi kızına da sevgi gösteremedi, yoksa bende mi bi sorun var hala çözebilmiş değilim. Benden iki yaş küçük erkek kardeşime ise sevgi yumağı.

Annemle bu yaşıma kadar karşılıklı oturup dertleşmedim bile, çok istedim bunu yapmayı eylemlerim de oldu ama hep sonu kavgayla bitti. “Senden iğreniyorum, nefret ediyorum, orospusun, gerizekalı beyinsiz ve türetebileceğiniz envai çeşit hakaretler. Ona bir kavgamızda düğünüme bile gelme demiştim, suratıma iğrenerek bakıp “seni kim alır ki” demişti. Bunca zaman aldığım hakaretleri hakedecek derecede bir şey yapmadım, sadece onun olmasını istediği gibi edilgen, edepli(!), sessiz, hanımefendi bir kız değilim.

Bu aile dinamiği hakkında yorumlarınız nelerdir?

-babamı hala farkında olmadan bile kopyalıyor oluşum (onun okuduğu üni bölümünü okudum, onun hobilerini yapıyoruz beraber hep, beraber çalışıyoruz, patronum yani) -25 yaşında bile ödipalde olmam -egomu babamın, gölgemi annemin oluşturması

Annemden “benim” ihtiyacım olduğundan daha az sevgi ve ilgi görmemden ötürü yaşadığım insanları memnun etme çabası, hayır diyememe vs gibi sorunların hepsinin farkındayım. Ama babam bana mükemmel bir erkek örneği olmuş olsa bile, dışardaki erkeklerde bunu aramam gerektiğinin farkında olamamışım.